یک. مدت‌ها بود سینمایی «حوا، مریم، عایشه» ساخته‌ی «صحرا کریمی» را می‌خواستم ببینم، نمی‌شد. دیدم و از دیدنش خوشم.

دو. اثری است که گرچه ویژگی‌های فنی و تکنیکی سینمایی دارد، از نگاه روایت و ساختار روایی یک مستند است و درام سینمایی ندارد. اثری خوش‌ساخت با روایتی زنانه از «زندگی زنان افغانستان» است. راوی تلخی‌هاست، اما قاب‌ها و نماهای شاعرانه‌اش با رنگ و نورهای چشم‌نواز تلخی‌ها را تحمل‌شدنی می‌کند.

سه. همه زنان فیلم از سه بازیگر اصلی تا بازیگران فرعی بازی‌های خوبی داشتند و کمتر گمان می‌کنی بازی کنند، انگار خود خودشان‌اند و در همان نقش‌ها زندگی می‌کنند. مردان فیلم برعکس زنان، بیشترشان کم‌جان بازی می‌کنند و رضایت‌بخش نیستند. صدا پرسپکتیو نداشت و تخت‌بودن صداها را خوش نداشتم.

چهار. می‌توانم بگویم این فیلم نمونه‌ی خوبی از همکاری مشترک سینماگران «افغانستان و ایران» است و تداعی «عشق و دوستی» و همکاری مشترک سینماگران افغانستان و شبه قاره در طلیعه‌ی سینمای افغانستان است.

پنج. «حوا، مریم، عایشه» فیلمی است که می‌شود درباره‌اش، گفت و نوشت و تحلیل کرد؛ اثری که بهتر از این‌ها می‌شد اگر فیلمنامه‌ی بهتری داشت و برخی جاها ازجمله سکانس مریم با وسواس بیشتری دکوپاژ می‌شد.

«حوا، مریم، عایشه» را ببینید!